Mobilny Instytut Kultury | Lata 30. Katarzyna Kobro, Władysław Strzemiński. Co na to projektantka Aurelia Buczek?
762
post-template-default,single,single-post,postid-762,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,paspartu_enabled,paspartu_on_bottom_fixed,qode_grid_1300,qode-content-sidebar-responsive,qode-theme-ver-13.3,qode-theme-bridge,disabled_footer_bottom,wpb-js-composer js-comp-ver-5.4.5,vc_responsive
 

Lata 30. Katarzyna Kobro, Władysław Strzemiński. Co na to projektantka Aurelia Buczek?

Lata 30. Katarzyna Kobro, Władysław Strzemiński. Co na to projektantka Aurelia Buczek?

Aurelia Anna Buczek/ Widzenie alegoryczne: wzór na tkaninie / sitodruk
Gdy w 2016 roku Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych przyjęła do swojej kolekcji pierwszą książkę opowiedzianą językiem japońskich emotionek przypomniały mi się słowa Władysława Strzemińskiego twierdzącego, że percepcja nie jest zwolnieniem od aktywności umysłowej.

Konstruktywistyczna awangarda lat 20 i 30 XX wieku, której Strzemiński był pionierem, nobilitując świadomość widzenia nobilitowała tym samym sztukę współczesną jako równoprawną z innymi dziedzinę życia społecznego. Jeśli widzenia ustala nasze miejsce w otaczającym świecie, jak twierdzili konstruktywiści, to gdzie jesteśmy dziś? W pracy „Widzenie alegoryczne” odwołuje się do japońskiej estetyki, porzucając jednak obrazkową kulturę emoji na rzecz kontemplującej niedoskonałość filozofii wabi-sabi.

Zaprojektowany i skomponowany na tkaninie wzór zapisuję na ubiorze, który  polska awangarda lat 20/30 XX wieku wyniosła do rangi sztuki projektowej. Konstrukcją nawiązuje on do pierwszych kostiumograficznych projektów Katarzyny Kobro (wykonywanych  m.in. dla Teatru Domu Oświaty) – rzeźbiarki, artystki awangardowej, partnerki Władysława Strzemińskiego.

 

No Comments

Post A Comment